Epilog.

Według mnie to jest najgorszy rozdział, nie umiem pisac epilogów, więc przepraszam, jeśłi się nie spodoba.

Epilog.

Naruto wyszedł z łazienki, ubrany w swój codzienny strój, w którym chodził do swojego gabinetu. Wszedł do kuchni, gdzie zrobił sobie kilka kanapek, które zjadł i opił herbatą. Następnie wszedł do pokoi swoich dzieci.  Cała trójka smacznie spała na swoich łóżkach. Mieli po cztery lata.

Hiro, wygląd miał ojca, ale charakter pół na pół. Miał pół cech Naruto i pół cech Lisy co daje niezłą mieszankę. Leżał rozkopany na łóżku, a kołdra leżała gdzieś na podłodze. Rozpięta koszulka od piżamy i śmieszna czapeczka na głowie. Jego siostry miały szczęście, że nie chrapał. Naruto zawsze się uśmiechał na taki widok.

Podszedł do drugiego łóżeczka. Spała na niej mała blondynka, wtulona w małego futrzanego lisa. Szczelnie okryta kołdrą, było widać jej tylko blondwłosy i kawałek główki. Rysy twarzy miała Mei. Pocałował ją w czoło i podszedł dalej.

Na ostatnim łóżku, również spała dziewczynka. Jej brązowe włosy, chowały się pod kołdrą, spod której wystawała tylko jej głowa i pysk pluszowego psiaka. Jej rysy twarzy przypominały Naruto. Również dał jej całusa w czoło i wyszedł cicho zamykając drzwi.

Założył swój czarny płaszcz i wyszedł z domu.

Za nim dotarł do swojego gabinetu, udał się na cmentarz. Robił to co tydzień, osobiście dbał o groby swoich rodziców i poprzednich Hokage, w tym Tsunade. Na każdym grobie zawsze paliła się świeczka i były świeże kwiaty.

W końcu, gdy dotarł do gabinetu, zobaczył stos papierów do wypełnienia. Przyzwyczaił się już do tego widoku, w końcu jest Hokage od 6 lat i nikt nie miał prawa mu zarzucić, że źle wypełnia swoje obowiązki, jako Hokage, mąż czy ojciec.

Sam Naruto zmienił się przez ten czas. Stało się praktycznie zaraz po wygraniu wojny. Stał się poważnym i dorósł. Gdy go ktoś pytał o to, zawsze odpowiadał, że śmierć zmienia człowieka.

Obiecał sobie, że sam dopilnuje pokoju, między wszystkimi wioskami, ale zawsze pójdą za nim inni.

Chłopak, który był sierotą, w końcu ma coś czego nigdy nie miał. Ma rodzinę.  Był ćwiczony od najmłodszych lat, wtedy nie rozumiał tego, a teraz wie. Stał się obrońca wioski, jak mawiał mu Trzeci i miał wypełniać ten obowiązek do końca, aż do śmierci.