Ukryta Prawda o Naruto -19.

Przepraszam za zwłokę, ale nie miałem weny, chęci i trochę czasu na pisanie, ale w koncu udało mi się w końcu coś nabazgrać. Na nastepną notkę, będziecie musieli poczekać, poniewać musze oddać laptopa do sformatowania i nie będe miał na czym pisać.

Ukryta Prawda o Naruto -19.

----Naruto----

Do szpitala szliśmy dobre pół godziny. Ludzie dość dziwnie się na nas patrzyli, ale miałem to gdzieś. Gdy weszliśmy do szpitala, od razu uderzył nas ten specyficzny zapach. Podeszliśmy do recepcji, ale nikogo tu nie było. Czekaliśmy kilka minut, ale nikt nadal nie przychodził.

-Naruto? – obejrzałem się w stronę głosu.

Okazało się, ze była to Tsunade, na jej twarzy było zdziwienie, w dłoniach miała jakąś kartę.

-Co się stało? – spytała, gdy zobaczyła Yamato, w kiepskim stanie.

-Sensei chyba ma złamane żebro.

-Jak to się stało?

-Wypadek przy teście – powiedział Yamato.

-Zaraz mi to opowiesz. Chodź – Hokage zaprowadziła nas do jednej z sal.

Osadziłem senseia na jednym z łóżek i stanąłem  z boku. Dłonie Godaime zalśniły zieloną chakrą i przyłożyła do bolącego miejsca.

-Miałeś złamane żebro, przez kilka dni będziesz odczuwał ból – powiedziała, gdy skończyła. – Nie nadwyrężaj się przed trzy dni. A teraz opowiedz co się stało.

-Zaczęliśmy test, walczyliśmy trochę.

-I Naruto tak cię uszkodził? - spytała blondynka, Yamato zamiast odpowiedzieć spuścił głowę w dół, w geście wstydu. Hokage zaczęła chichotać. –Dzieciak świeżo po Akademii powalił Jonina – powiedziała w żarcie.

-Ale Hokage-sama – zaczął Yamato, ale zatrzymał się, jakby nie wiedząc co powiedzieć. – To nie jest zwykły dzieciak, zna dużo silnych jutsu, a jego chakra… jest czarna jak smoła – Tsunade patrzyła się na niego.

-Chyba próbujesz się wymigać.

-Więc niech Naruto uwolni trochę chakry.

-Nie wiem czy to dobry pomysł uwalniać chakre w szpitalu. Ktoś może pomyśleć, że to atak – powiedziałem, nie bardzo przekonany co do tego pomysłu.

-Zrób to Naruto – powiedziała Babunia.

Złożyłem jedną ręką pieczęć, a wokół mnie zaczęła owijać się czarna smuga. Spojrzałem w oczy babuni, wyrażały szok, a oczy Yamato triumf. Przerwałem to, a chakra zniknęła, rozpływając się w powietrzu.

-I co – powiedział mój sensei.

-Musimy ci zrobić badania, to nie jest normalne – powiedziała lekko przerażona babunia.

-Ale jak tak mam od bardzo dawna – powiedziałem, próbując ją uspokoić.

-Czemu nie mówiłeś? To może być niebezpieczne.

-Moje jutsu są silniejsze, moja regeneracja jest większa.

-Jakie jutsu? – spytała zaciekawiona. – Podobno nie znasz żądnych jutsu.

-E no – wymamrotałem zakłopotany, moja ręka powędrowała za głowę i zacząłem się drapać po karku. – Gdy chodziłem na wagary to…

-To…

-Noo ćwiczyłem różne jutsu. Czasami brałem jakieś zwoje z biblioteki. Raz mi się zdarzyło wykraść ten wielki spod szkła.

-Zakazany Zwój? Ty bachorze, wiesz co by się stało, gdyby ktoś go ukradł! – wydarła się na mnie.

-Nauczyłem się tylko jednego jutsu z niego – zasłoniłem twarz w geście obrony.

-Hokage-sama – wtrącił się Yamato. – Naruto jest naprawdę silny, mógłby konkurować z chuninami.

-„Chyba chciałeś powiedzieć Joninami, Yamato-sensei” – dopowiedziałem sobie w myślach.

-Czemu ja o tym nie wiem? – znowu zaczęła patrzeć się na mnie.  Jej wzrok był przenikliwy i przerażający.

-E no… jak by to powiedzieć, nikt o tym nie wie. Nawet Sasuke.

-Czemu, nie ufasz nam.

-Nie – zaprzeczyłem. – Po prostu nie widziałem powodu, aby ktoś o tym wiedział.

-Dobra możesz iść.

-Poczekaj jeszcze – powiedział Yamato. – Bądź jutro w południe na naszym polu treningowym.

-Czyli, że…

-Zostaniemy drużyną.

-HURA! – z krzykiem wybiegłem ze szpitala.

----Narracja trzecio osobowa----

Naruto wybiegł z krzykiem z Sali. Tsunade patrzyła na to z uśmieszkiem na twarzy.

-Yamato – zaczęła w końcu. – Chcę znać jego wszystkie umiejętności.

-Dobrze Hokage-sama.

-Możesz iść do domu, ale pamiętaj, aby się nie przemęczać.

-Hai.

Naruto w tym czasie, postanowił uczcić to w Ichiraku Ramen.

-Ohayo Staruszku! – wbiegł do środka ze standardowym okrzykiem.

-Cześć Naruto. To co zawsze.

-Tak, razy 6.

-Już podaję.

Gdy usiadł dopiero się rozejrzał. W środku było kilku shinobi, którzy patrzyli się na niego zdziwieni. Niczym  się nie przejmując zaczął jeść. Po kilku minutach opuszczał Bar Ramen.

----Naruto----

Gdy zjadłem ruszyłem na polanę treningową. Miałem zamiar dalej trenować techniki Katon, ale do tego musiałem mieć pewność, że nikt nie będzie mnie obserwował.

-Również jest czarny – powiedziałem, gdy czarna kula ognia trafiła w drzewo.

Po chwili całe drzewo zajęło się czarnym ogniem, a po kilku minutach spaliło się na popiół, a ogień się wypalił. Zastanawiała mnie jedna rzecz, czy teraz nie będę bardziej pilnowany.

Potrenowałem jeszcze trochę i wróciłem do domu, aby odpocząć.    

Następnego dnia czekałem o 12, na drugim polu treningowym na senseia. Zjawił się po kilku minutach.

-Przepraszam za spóźnienie – powiedział na przywitanie.

-Nic się nie stało. Co dzisiaj ćwiczymy? Ty będziesz trenował kontrole chakry.

-Znaczy się chodzenie po drzewach?

-Widzę, że słyszałeś już o tym. Tak, właśnie to.

-Ja już to potrafię – aby to udowodnić, podszedłem do jednego z drzew i zacząłem wchodzić na górę.

-A po wodzie?

-Ciągle się zanurzam do kostek.

-Więc ćwiczysz chodzenie po wodzie.

Przeszliśmy kawałem w stronę małego stawu. Od razu zacząłem skupiać chakrę i wszedłem na wodę. Zrobiłem kilka kroków i zanurzyłem się kilka centymetrów. Mocniej się skupiłem i znowu byłem na powierzchni.

-Jak to jest, że poza Akademią jesteś geniuszem? – spytał mnie nagle sensei, przez co się zdekoncentrowałem i zanurzyłem po kolana.

-Może dlatego, że wolę praktykę niż teorię.

-Więc jak wyjaśnisz zajęcia praktyczne – patrzył się na mnie wzrokiem, jakby chciał mi zrobić rentgen mózgu.

-Nie lubię pokazywać swoich umiejętności przy innych. Skoro nie muszę tego robić, to tego nie robię.

-Więc przymnie będziesz ukazywał swój geniusz?

-Jaki ze mnie geniusz?

-Znasz sporo technik, potrafisz podstawy walki kataną i chodzisz po wodzie zaraz po Akademii. Ostatnim takim geniuszem jest Kakashi, uczeń Yondaime.

-Wydaję się senseiowi.

-Dobra, ćwicz dalej, a ja sobie posiedzę.

Yamato sobie usiadł w cieniu drzewa, a ja musiałem ćwiczyć chodzenie po wodzie.

-„Ciekawe jakiego senseia ma Sasuke?” – spytałem sam siebie i od razu poczułem jak zanurzam się w wodzie.

-Zdekoncentrowałeś się. Musisz ćwiczyć koncentrację – usłyszałem głos senseia.

-Niby jak?

-Chodź za mną.

Weszliśmy w głąb lasu. Sensei prowadził mnie gdzieś przez gęstwiny. Co rusz prawie dostawałem gałązką w twarz. W końcu po paru minutach wyszliśmy na dużą  polanę. Po jej środku było małe drzewko, które dawało mały cień, na drewnianą ławeczkę.  Usiadłem na niej, a sensei stanął przede mną.

-Koncentrację najlepiej ćwiczyć medytując. Żeby ci to ułatwić, będziesz siedział…

-Na tej ławeczce?

-Nie, pod wodospadem – rozejrzałem się zdziwiony, gdzie niby jest ten wodospad, tu nawet nie ma strumyka. –Pewnie się zastanawiasz gdzie jest ten wodospad – skinąłem mu głową.

Sensei złożył kilka pieczęci, a z ziemi zaczął wysuwać się klif, wysoki na jakieś 30 metrów. Patrzyłem na to zszokowany, Yamato wskoczył na samą górę i złożył inne pieczęcie. Po chwili z góry spływał wodospad, o szerokości jakiś 3 metrów. Następnie sensei zeskoczył i stanął obok mnie.

-Siadaj – wskazał na kamień pod wodospadem.

-„Ciekawe gdzie jest Kurama?” – przeszło mi nagle przez myśl.

Odpowiedź nadeszło dość szybko, Kurama zeskoczył z klifu i podszedł do mnie udając zwykłego lisa. Kucnąłem i zacząłem go drapać za uchem.

-To twój lis?

-Tak, nazywa się Kurama.

-Później go popieścisz, siadaj tam i medytuj.

Zrobiłem tak jak mi kazał sensei, tylko, że najpierw się rozebrałem. Powoli podszedłem do wodospadu i usiadłem, ale za sekundę się zerwałem.

-Ta woda jest lodowata! – wydarłem się na całe gardło.

-Zimna woda jest najlepsza do medytacji, pomaga oczyścić umysł, ze wszystkim myśli.

-Niech będzie – powiedziałem i usiadłem z powrotem na kamieniu.

Czułem jak się trzęsę z zimna, ale po jakimś czasie przyzwyczaiłem się do niskiej temperatury. Woda spływała po moim ciele, zostawiając po sobie strużki. Z każdą chwilą byłem coraz spokojniejszy.

-Naruto – usłyszałem cichy głos senseia. – Naruto – tym razem był głośniejszy, a po chwili poczułem jak ktoś mną potrząsa.

Otworzyłem oczy i spojrzałem zdziwiony na Yamato. Po chwili dopiero zobaczyłem, że jest już ciemno.

-W końcu, nie mogłem cię dobudzić. Siedziałeś tak kilka godzin.

-Naprawdę? – dopytałem niedowierzając.

-Chodź, bo się jeszcze rozchorujesz, postawię ci coś ciepłego – mógłbym przysiąść, że usłyszałem śmiech Kuramy w głowie.

Ubrałem się i ruszyliśmy w stronę wioski. Dotarcie tam zajęło nam kilkanaście minut,  przy bramie zobaczyłem Sasuke, Kisuke i Sakure, stali razem z jakimś mężczyzną. Poznałem go, to z nim się zderzyłem w dniu Egzaminu. Podeszliśmy do nich. 

-Cześć wam – powiedziałem.

-Cześć Naruto – powiedzieli Sasuke i Kisuka, Sakura tyko coś tam burknęła.

-To wasz sensei?

-Tak – odparł Sasuke. – Ma na imię Kakashi.

-A jak z tobą? – wtrąciła Kisuka.

-Super, to jest mój sensei, Yamato. – wskazałem na Yamato, który rozmawiał z Kakashim. – Co teraz robicie?

-Właśnie skończyliśmy test senseia i zostaliśmy jego drużyną.

-Na czym polegał?

-Na odebraniu mu dzwoneczków ( nie będę wyjaśniał tego testu, każdy chyba wie o co chodzi. D.a)

-Mój polegał na tym, że jak zmęczę senseia w walce to zdam i się udało.

-Ciekawe jak? Przecież ty nic nie umiesz – wtrąciła się Sakura.

-Sakura nie ładnie tak obrażać kogoś. Gdyby nic nie umiał Yamato nie byłby jego senseiem – powiedział Kakashi. – Cześć Naruto.

-Dzień dobry.

-Znacie się? – zapytał Sasuke.

-Wpadliśmy na siebie w dniu waszego Egzamin na Genina – wyjaśnił za mnie Kakashi.

-Nawet biegnąc po dachach można na kogoś wpaść – dodałem śmiejąc się.

-Możecie iść – powiedział Kakashi do swojego Teamu.

-Ty też – dodał Yamato.

-Ale sensei miałeś mi postawić Ramen.

-Innym razem.

Prychnąłem i zacząłem iść razem z Sasuke, Kisuką oraz Sakurą.

-Chodź do mnie, mama kazała mi przekazać, abyś przyszedł do nas na kolację.

-Pójdę się tylko przebrać – powiedziałem i wskoczyłem na dach. – Na razie – powiedziałem do Kisuki.

Po drodze wpadłem na pomysł, aby od jutra zacząć brać misje. Chciałbym w końcu wyjść poza wioskę.

-Jak to znowu misja D, od tygodnia już wykonuję misje rangi D. Daj nam Babuniu chociaż rangę C.

Od tygodnia, dzień w dzień goniłem tego kociego demona. Jako, że byłem jednym geninem w mojej drużynie szło mi to opornie, ale zawsze go łapałem. Teraz stałem razem z senseiem Yamato przed Babunią i czekaliśmy na jakąś misję.

-Naruto, tak nie wolno – powiedział do mnie sensei, dając mi kuksańca w głowę.

-Ale sensei, ty też masz już tego na pewno dosyć.

-Mozę i tak, ale nie wolno tak zwracać się do Hokage.

-Ale Babuni to nie przeszkadza.

-Cisza! – krzyknęła, Hokage uspokajając nas. – Jeśli dostaniesz rangę C to się uspokoisz?- spytała, w głosie było słychać, że ma mnie dość na dzisiaj. Skinąłem jej głową.

-W tamtym tygodniu zbiegł rabuś, nie jest wyszkolony, więc dacie radę. Macie go odstawić do Suny, tam stanie przed sadem.

-Czemu akurat tam? – spytałem.

-Ponieważ, pochodzi z ich wioski. Yamato masz tu opis i wynocha mi z gabinetu.

Gdy tylko wyszliśmy z gabinetu na mojej twarzy był duży uśmiech.

-Dobrze to zaplanowałem co?

-Tak.

-Więc kiedy wyruszamy?

-Za godzinę pod bramą główną. Wiesz co spakować?

-Namiot, ubrania, jedzenie, broń. Coś jeszcze?

-Nie powinniśmy jutro wrócić, więc wystarczy, weź jeszcze trochę wody pitnej, a i nie bierz namiotu.

-To jak będziemy spać.

-Zobaczysz – powiedział i zniknął w białym dymie, zostawiając mnie zdezorientowanego na środku ulicy.

Wszedłem w boczną uliczkę i, gdy się upewniłem, że nikt mnie nie widzi, zniknąłem w Czarnym Błysku. Pojawiłem się w salonie. Zacząłem szukać jakiegoś plecaka, gdy go znalazłem spakowałem to co musiałem i wyszedłem z domu, zamykając go na klucz. Gdy dotarłem pod bramę, mój sensei już tu był.

-Ruszamy? – spytał, gdy mnie zobaczył.

-Yhym – mruknąłem i skinąłem mu głową.

-Jeśli dobrze pójdzie, to dzisiaj go znajdziemy i złapiemy, a jutro wrócimy do wioski.

-Kim jest ten rabuś?

-Został schwytany dwa tygodnie temu i czekał na wyrok. Ktoś mu pomógł uciec tydzień temu, dzień przy wyrokiem.

-Wspólnik?

-Najprawdopodobniej.

-Czyli, że może ich być dwóch.

-Wszystko jest możliwe.

-Powiesz mi w końcu sensei, jak będziemy spać.

-Nie – odparł krótko.

Uznałem, że się tego nie dowiem, więc umilkłem. Może się to wydawać głupie, ale przez całą drogę zastanawiałem się jak będziemy spać. Wprawdzie, mógłbym nas przenieść do wioski, ale nie chcę jeszcze pokazywać swoich umiejętności.

-Za jakieś pięć godzin, zrobi się ciemno, wiec musimy się pośpieszyć – poinformował mnie Yamato, po jakiś dwóch godzinach podróży.

Skinąłem mu głową i przesłałem do nóg trochę chakry, od razu przyspieszając,  zacząłem skakać na większe odległości. Wyprzedziłem senseia, który lekko się zdziwił moją prędkością. Jednak po chwili dogonił mnie.

-Wzmacniasz się chakrą?

-Trochę, nie potrafię tak kontrolować chakry jak Babunia Tsunade, ale jak widać nieźle przyśpieszam.